In het Nationalpark Hohe Tauern vind je twee heel bijzondere natuurverschijnselen: mysterieuze bergkloven waar het water wild doorheen stroomt. Niets mooiers om deze al wandelend te ontdekken. Dompel je (figuurlijk) onder in de boeiende geschiedenis van de Barbarossaschlucht en keizer Roodbaard en ervaar de indrukwekkende power van het water in de Raggaschlucht. Avontuur verzekerd!
Vanaf de parkeerplaats gaan we eerst via een tunnel onder de spoorlijn door. Daarna staan we in de aangename schaduw van een oude linde aan het begin van de Barbarossakloof. De bladeren van de linde reiken tot boven de fundamenten van het voormalige Klinzer Schloss. We wandelen door een sprookjesachtige doorgang van bladeren die ons naar de bijzondere wereld van de Barbarossakloof brengt. "Toen ik langs deze waterplaats kwam, herinnerde ik hoe onze keizer Roodbaard oftewel Barbarossa ooit vertelde dat rivieren bij alle volken en in alle tijden de grens vormde tussen onze wereld en gene zijde.
Eerbiedig bekeek ik het stromende water, het leek haast te leven...". Zo begint de sage over de ontmoeting tussen Roodbaard en de duivel. Hier is nu geen duivel te zien, maar het frisse groen dat rond de rotsen groeit, valt ons wel meteen op. De overwoekerde rotsen lijken het verhaal over Roodbaard te bevestigen. De duivel verbande Roodbaard naar deze kloof, waar hij nog steeds wacht tot hij bevrijd wordt. Een zeldzame plant, bijzonder water, een opmerkelijk dier en een fonkelende steen kunnen Roodbaard bevrijden. Dat is tot nu toe niet gelukt en daarom omhult het groene mos de rotsen als een lange baard.
De overwoekerde rotsen lijken het verhaal over Roodbaard te bevestigen. De duivel verbande Roodbaard naar deze kloof, waar hij nog steeds wacht tot hij bevrijd wordt. Een zeldzame plant, bijzonder water, een opmerkelijk dier en een fonkelende steen kunnen Roodbaard bevrijden. Dat is tot nu toe niet gelukt en daarom omhult het groene mos de rotsen als een lange baard.
Ondanks dit mysterieuze verhaal is de kloof heel vriendelijk, we horen vogels tjilpen en het water ruisen. Onder een dak van rotsen nodigt een tafel, waaraan de keizer voor het laatst gegeten zou hebben, ons uit om even te pauzeren. Via een mooi bospad komen we weer terug bij de oude linde. Dat Roodbaard zelf nooit een voet in deze kloof gezet heeft, is weer een heel ander verhaal.
Voor de volgende wandeling gaan we op pad naar natuurmonument Raggaschlucht in Schmelzhütten. Hier bij de ingang van de kloof kabbelt de beek nog rustig, maar uit de kloof klinkt een bulderend geraas van water. Boven de ingang hangt een groot rotsblok, ingeklemd tussen de rotswanden. Het laat ons beseffen met wat voor kracht zelfs enorme rotsblokken als deze na het smelten van de sneeuw moeiteloos door de rivier meegevoerd worden. Tussen de steile rotswanden wordt het pad steeds smaller en onder mijn voeten gaat de beek met een enorm geraas tekeer.
De aan het begin zo kalme Raggabach laat ons de kracht zien waarmee de beek in de loop van duizenden jaren zijn weg zocht door het gesteente en allerlei rotsformaties heeft gevormd. De ene keer zijn de rotsen glimmend zwart en begroeid met groen, dan weer schijnen ze rood of geel tussen de korstmossen door. Soms zijn de rotsen gemarmerd en laten ze de verschillende gesteentelagen zien. We zien ook dat de rotsen op bepaalde plekken in een halve cirkel door het water zijn uitgeslepen. De borden van de educatieve geotrail leren ons dat dit 'kolkgaten' zijn.
's Zomers is de kloof heerlijk verfrissend. De lichte waternevel van het razende water voelt aangenaam koel aan op mijn huid. Hier en daar is het pad wat glad, maar de dwarsstrepen maken het lopen gemakkelijker. In 2008 vernielde storm 'Paula' het hele pad en pas twee jaar later kon de kloof weer open. Zo blijft de natuur voor ons mensen altijd onberekenbaar en fascinerend. Van de storm van toen is nu gelukkig niets meer te zien.
Langzaamaan valt er weer meer licht op ons en na 800 meter en 200 hoogtemeters bereiken we het einde van de kloof. Hierboven houden we even pauze in de warme zon en laten we onze blik over de bergen van de Kreuzeckgroep dwalen. Een vlinder strijkt neer op een bloem naast me. Daarna wandelen we via de steile Almstraße terug richting dal naar het beginpunt van onze tocht.
In het 'Gasthaus zur Raggaschlucht' maken we kennis met Annemarie, de kleindochter van de vroegere gastheer. Ze verwent ons met kaasnoedels en gebak. Het is mede aan haar opa te danken dat de Raggaschlucht aan het einde van de 19e eeuw toegankelijk werd voor publiek. Tot dan gebruikten jagers en houthakkers de kloof als doorsteek naar de Ragga-alm. Een roekeloze onderneming, als ik aan de bruisende beek denk.
Tijdens de ontsluiting van de kloof zekerden de werklui hun ladders met kabels, om de verankeringen in de rotsen te kunnen slaan. Het pad liep vroeger nog veel dichter langs het water. "Dat was ruig-romantisch", vertelt Annemarie. "Maar niet zonder gevaar, vanwege de enorme massa's smeltwater." Daarom zijn de bruggen nu wat hoger. Toch is het pad nog steeds indrukwekkend. En met een wandeltijd van 60 tot 90 minuten is het voor iedereen goed te doen.
Foto's en tekst:
